راه جاده رو گرفتی رفتی از کوچه ی ظلمت

تو دلِ هر کدوم از ما یه بهونه ست با یه عادت

پشتِ سر یه دخترک بود با چشای پر ندامت

خودتم گفتی می دونی که به عشقش کردی عادت

توی دستاش خالی اما ، تو وجودش یه شهامت

دلشو زد تا به دریا ، تو بهش گفتی : رفاقت بی رفاقت!

ردِ پاهات توی جاده گم می شد چه بی ندامت

دلِ من گریه می کرد باز وسطِ یه مشت جماعت

چه غریبی،چه غریبی،چه غریبی با صداقت

منِ ساده رو بگو که اسمتو گذاشت نهایت...

قلبمو گرفتی بردی،توی جاده جا گذاشتیش

شایدم دلم دروغ گفت که تو بردیش به امانت

پشتِ سر یه دخترک بود ، پس چرا ندیدیش این بار؟

تویی که تو طولِ جاده شعراشو خوتدی به عادت!

چه غروبای قشنگی می نشستیم روی نیمکت

دلمون قد یه دنیا فاصله داشت با جماعت

خنده هامون مثلِ یک گل می شکفت تو این حماقت

تو چه بی رحمی که میگی منم اون حسِ حسادت

نمی خوام دلم رو اینبار ، ببرش تا به نهایت

می دونم که عاشقی مون نزدیکه به حسِ عادت

ولی خب حالا که رفتی، می بینی چه با شهامت!

می ریزن اشکای سردم رو تنِ جاده ی حسرت

نمی یام دنبالت اما برو دنبالِ بهانه ت

قصه مون یه آرزو بود دلامون پر از شکایت

دیگه کم کم چشام هم میدن شهادت

که از اولم دروغ بود قصه ی عشق و حقیقت

حالا از اینجا برو تا نشه جونم به فدایت

آخه تو تمومِ این شعر تو بودی واسم سعادت...

نم نمِ بارون.....پشتِ شیشه ی غبار گرفته ی اتاق!

سیلِ اشکی ..... تو چشای زل زده به بارونِ تو خیابون!

صدای یه قلبِ خسته ..... که معلوم نیست به چه جون کندنی داره می طپه !

و یه قلم تو دستای سردم......

که برگه ها رو پشتِ سرِ هم سیاه می کنه!

بارون بند اومده اما شعرای من هنوز نه!!!

غبارِ شیشه ها پاک شده اما قلبِ من هنوز نه!!!

خورشید انگار دیگه خیلی وقته طلوع کرده.....

شادیِ من هنوز نه!!!

ابرا خیلی وقته از آسمون رفتن و بارون فراموش شده......

بغضِ سنگینِ من هنوز نه!!!

هوای سردِ اتاق خیلی وقته گرم شده.... اما،

دستای سردِ من هنوز نه!!!

شعر به آخر رسیده.

از عشق گفتم،از نفرت هم گفتم، از خیانت...از دروغ.....از هر چی...............جـــــــــــــز............

ای مسافر !

ای جدا ناشدنی !

گامت را آرام تر بردار ! از برم آرام تر بگذر !

 تا به کام دل ببینمت .

چاووشی

 بسان رهنوردانی که در افسانه ها گویند
گرفته کولبار زاد ره بر دوش
فشرده چوبدست خیزران در مشت
 گهی پر گوی و گه خاموش
در آن مهگون فضای خلوت افشانگیشان راه می پویند
ما هم راه خود را می کنیم آغاز
سه ره پیداست
 نوشته بر سر هر یک به سنگ اندر
حدیقی که ش نمی خوانی بر آن دیگر
 نخستین : راه نوش و راحت و شادی
 به ننگ آغشته ، اما رو به شهر و باغ و آبادی
 دودیگر : راه نمیش ننگ ، نیمش نام
اگر سر بر کنی غوغا ، و گر دم در کشی آرام
سه دیگر : راه بی برگشت ، بی فرجام
من اینجا بس دلم تنگ است
و هر سازی که می بینم بد آهنگ است
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بی برگشت بگذاریم
ببینیم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است ؟
تو دانی کاین سفر هرگز به سوی آسمانها نیست
سوی بهرام ، این جاوید خون آشام
سوی ناهید ، این بد بیوه گرگ قحبه ی بی غم
کی می زد جام شومش را به جام حافظ و خیام
و می رقصید دست افشان و پاکوبان بسان دختر کولی
و اکنون می زند با ساغر مک نیس یا نیما
و فردا نیز خواهد زد به جام هر که بعد از ما
سوی اینها و آنها نیست
به سوی پهندشت بی خداوندی ست
 که با هر جنبش نبضم
هزاران اخترش پژمرده و پر پر به خاک افتند
بهل کاین آسمان پاک
چرا گاه کسانی چون مسیح و دیگران باشد
که زشتانی چو من هرگز ندانند و ندانستند کآن خوبان
پدرشان کیست ؟
و یا سود و ثمرشان چیست ؟
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
به سوی سرزمینهایی که دیدارش
بسان شعله ی آتش
دواند در رگم خون نشیط زنده ی بیدار
نه این خونی که دارم ، پیر و سرد و تیره و بیمار
چو کرم نیمه جانی بی سر و بی دم
که از دهلیز نقب آسای زهر اندود رگهایم
کشاند خویشتن را ، همچو مستان دست بر دیوار
 به سوی قلب من ، این غرفه ی با پرده های تار
و می پرسد ، صدایش ناله ای بی نور
کسی اینجاست ؟
 هلا ! من با شمایم ، های ! ... می پرسم کسی اینجاست ؟
 کسی اینجا پیام آورد ؟
 نگاهی ، یا که لبخندی ؟
فشار گرم دست دوست مانندی ؟
و می بیند صدایی نیست ، نور آشنایی نیست ، حتی از نگاه
مرده ای هم رد پایی نیست
صدایی نیست الا پت پت رنجور شمعی در جوار مرگ
ملول و با سحر نزدیک و دستش گرم کار مرگ
وز آن سو می رود بیرون ، به سوی غرفه ای دیگر
به امیدی که نوشد از هوای تازه ی آزاد
ولی آنجا حدیث بنگ و افیون است - از اعطای درویشی که می خواند
 جهان پیر است و بی بنیاد ، ازین فرهادکش فریاد
وز آنجا می رود بیرون ، به سوی جمله ساحلها
پس از گشتی کسالت بار
بدان سان باز می پرسد سر اندر غرفه ی با پرده های تار
کسی اینجاست ؟
و می بیند همان شمع و همان نجواست
که می گویند بمان اینجا ؟
که پرسی همچو آن پیر به درد آلوده ی مهجور
خدایا به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده ی خود را ؟
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
کجا ؟ هر جا که پیش آید
بدانجایی که می گویند خورشید غروب ما
زند بر پرده ی شبگیرشان تصویر
بدان دستش گرفته رایتی زربفت و گوید : زود
وزین دستش فتاده مشعلی خاموش و نالد دیر
کجا ؟ هر جا که پیش آید
به آنجایی که می گویند
چوگل روییده شهری روشن از دریای تر دامان
و در آن چشمه هایی هست
 که دایم روید و روید گل و برگ بلورین بال شعر از آن
و می نوشد از آن مردی که می گوید
چرا بر خویشتن هموار باید کرد رنج آبیاری کردن باغی
کز آن گل کاغذین روید ؟
 به آنجایی که می گویند روزی دختری بوده ست
 که مرگش نیز چون مرگ تاراس بولبا
 نه چون مرگ من و تو ، مرگ پاک دیگری بوده ست
کجا ؟ هر جا که اینجا نیست
من اینجا از نوازش نیز چون آزار ترسانم
ز سیلی زن ، ز سیلی خور
وزین تصویر بر دیوار ترسانم
درین تصویر
عمر با سوط بی رحم خشایرشا
زند دیوانه وار ، اما نه بر دریا
به گرده ی من ، به رگهای فسرده ی من
به زنده ی تو ، به مرده ی من
بیا تا راه بسپاریم
به سوی سبزه زارانی که نه کس کشته ، ندروده
به سوی سرزمینهایی که در آن هر چه بینی بکر و دوشیزه ست
و نقش رنگ و رویش هم بدین سان از ازل بوده
که چونین پاک و پاکیزه ست
به سوی آفتاب شاد صحرایی
که نگذارد تهی از خون گرم خویشتن جایی
و ما بر بیکران سبز و مخمل گونه ی دریا
می اندازیم زورقهای خود را چون کل بادام
و مرغان سپید بادبانها را می آموزیم
 که باد شرطه را آغوش بگشایند
و می رانیم گاهی تند ، گاه آرام
بیا ای خسته خاطر دوست ! ای مانند من دلکنده و غمگین
من اینجا بس دلم تنگ است
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بی فرجام بگذاریم 

(مهدی اخوان ثالث)